Viernes, 1 de noviembre de 2013. Casi todas las cosas que he escrito en este blog están destinadas a una sola persona. Después de 6 años, esta persona sigue robando minutos a mis pensamientos, sueños y una que otra sonrisa que me arracan los recuerdos vivídos. Qué es de tu vida? Tanto que preguntarte. tantas preguntas pensadas, tantas respuestas que nunca llegarán. Pero de un forma extraña, te recuerdo y te recuerdo mucho y muy seguido. veamos como sigue avanzando la vida, quizá algún día estemos listas.

Czy ktoś mnie słyszy? I stanęłam przed oknem by złożyć mu życzenia. jeden dla siebie, drugi dla niego. Najgorzej jest jak są święta. siedziałam z małym u rodziców i tylko kryłam łzy. a przecież dostałam od nich tyle szczęścia. A może moje szczęście odeszło już na zawsze. Aniele w Niebie, Stróżu mój. Nie chce prowadzic tego bloga. Kuba lata za mną z łapką na myszy.

Poniedziałek, 5 stycznia 2015. Psalmy, czyli o rwaniu włosów z głowy. Poniedziałek, 12 maja 2014. Nie ma końców, są tylko kolejne początki. Zastanawiałam się co zrobić i podjęłam decyzję. Niedziela, 30 marca 2014.